Olav vertelt over Qatar

Olav is werkzaam als Expat in Qatar, vanaf nu gaat Olav u en ons vertellen over zijn bezigheden en het leven in Qatar. Vandaag publiceren wij zijn eerste verhaal.

De mensen van Middenoostenreizen.com hebben me gevraagd om haar lezers op de hoogte te houden van het reilen en zeilen hier in Qatar vanuit het oogpunt van een ingevlogen buitenlander. Na bijna drie jaar expatschap denk ik dat ik dat wel kan!Ik ben Olav Versloot, ten tijde van dit schrijven 38 jaar jong en sinds 16 juni 2011 inwoner van Qatar. Hoe ik daar gekomen ben? Gewoon, met het vliegtuig. Maar dat heb ik natuurlijk niet zomaar genomen. Ik ben inspanningsfysioloog en tot mijn vertrek naar Qatar werkte ik bij de jeugdopleiding van Ajax. Omdat ik vond dat ik daar alles zo langzamerhand wel een keer meegemaakt had hield ik mijn ogen open voor nieuwe uitdagingen. Niet dat ik daarbij aan het Midden Oosten dacht, trouwens. Totdat er een mail uit deze regio kwam met een interessante vacature. Een bezoek en een aantal gesprekken verder hebben we de knoop doorgehakt en zijn we een paar maanden later naar Qatar vertrokken. Als ik het over “we” heb, bedoel ik natuurlijk mijn gezin: echtgenote Karin en nageslacht Tom (9), Nina (8) en Sara (3).

Inmiddels werk ik hier dus bijna drie jaar, net als in Nederland als inspanningsfysioloog. Ik werk binnen het Excellence in Football Project, een onderdeel van het National Sports Medicine Programme, wat weer gerund wordt vanuit Aspetar; een sportmedisch ziekenhuis. Zoals de titel van het project al doet vermoeden draait mijn werk ook hier om voetbal: ik ben betrokken bij de jeugdopleiding van drie lokale topclubs en daar probeer ik met mijn collega’s het fysieke niveau van de jeugdvoetballers te verbeteren. Alles in het kader van het WK van 2022!

Je zou verwachten dat emigreren van het vrije westen naar het enge Midden Oosten een complete cultuurshock is, en tot op zekere hoogte is dat ook zo. De Qatari zijn namelijk weliswaar zeer religieus en traditioneel, ze zijn ook pragmatisch: men weet dondersgoed dat men een hoop buitenlandse werknemers nodig heeft om het werk gedaan te krijgen en dat dit betekent dat er mensen in het land zijn met andere normen en waarden. Zolang je daarbij binnen de lokale kaders blijft is er eigenlijk niet veel aan de hand. Buitenlandse, niet-moslim vrouwen hoeven bijvoorbeeld niet gesluierd over straat, mogen gewoon autorijden en kunnen gaan en staan waar zij willen. Waar je die traditionele waarden wel aan merkt zijn zaken als het feit dat je een vergunning nodig hebt om alcohol of varkensvlees te kunnen kopen, de leidende rol van de islam in alles en de manier waarop de Qatari zich kleden: de mannen in een smetteloos witte thobe, of dishdash, met een hoofddoek en de vrouwen in een abaya, ook compleet met hoofddoek en soms zelfs gezichtsbedekking. Ik denk dat ik later nog wel een keer op de kleding terugkom. Dat zijn we in Nederland niet gewend en dat is de eerste keer erg vreemd. Het went wel heel snel, binnen een week viel het me al niet eens meer op.

Iets anders waar je zeker aan moet wennen, is het verkeer. In eerste instantie lijkt dat een complete puinhoop, zonder enige vorm van regels of  discipline. Nou is dat ook wel zo, maar er zit toch wel iets van logica in. Het is eigenlijk redelijk simpel: de Qatari vinden dat de regels niet voor hen gelden, en verder moet je zo lang mogelijk van te voren anticiperen. Je leert ook vrij snel je toeter te gebruiken.

Tenslotte is er natuurlijk nog het weer: toen ik hier aankwam viel ik qua zomer meteen met mijn neus in de gesmolten boter: 45°C en meer. Je weet meteen dat je in de woestijn woont. De maanden juli en augustus zijn duidelijk het warmst, met gelukkig een vrij lage luchtvochtigheid. In die maanden kan de temperatuur ’s middags oplopen tot een graad of 50 en koelt het ’s nachts niet veel verder af dan een graad of 38. We zijn de uitvinders van de airconditioning eeuwig dankbaar! Eigenlijk is het een half jaar (april – oktober) vreselijk heet en een half jaar zoals in Nederland in de zomer, met vooral in oktober/november en februari/maart hele aangename avonden. In december en januari kan het ’s avonds zelfs uitgesproken koud zijn, met temperaturen van onder de 10 graden. En verwarming hebben we hier alleen in de auto!

Dit zijn zomaar een paar punten waaraan je de eerste tijd moet wennen. Door ruimtegebrek heb ik het nu kort gehouden, maar ik ben van plan om op alle afzonderlijke onderwerpen nog een keer teug te komen!