The only way is up, aldus Tonnie

18 maart 2015

Met een gezin met jonge kinderen staan lange afstandswandelingen niet vaak op het programma. Het bezoek van een alleenstaande vriendin uit Nederland was mijn kans om daar verandering in te brengen.

Nadat de school logistiek was geregeld en manlief geïnstrueerd,  konden wij voor 3 dagen Nizwa en omgeving verkennen. Ons belangrijkste doel was een bergwandeling van het pittoreske dorpje Misfat al Abriyeen op 950 meter naar Sharaaf al Alamayn op 2000 meter.

Na een stevig ontbijt in Hoota Resthouse was het wachten op de chauffeur die ons naar het beginpunt zou brengen. Helaas kwam die erg laat zodat er weinig tijd  overbleef om te genieten van de groene oase in het dorpje.

Mango, bananen en papaja bomen kleuren het dorp en je hoort overal het water door het falaj (irrigatiesysteem) lopen. Kinderen spelen met water en vrouwen wassen er hun kleding. De weinige huizen zijn nog van leem en voorzien van kleurrijke deuren. Ondanks de vele toeristen die er overdag komen lijkt de tijd er stil te blijven staan. Er zijn er gelukkig ook nog nauwelijks toeristen faciliteiten gekomen.

In dit gebied van Oman zijn verschillende gemarkeerde wandelingen die zijn gepubliceerd in het offroad boek van Oman en in de Trekking Oman guide. De kaarten zijn erg summier, maar de markeringen meestal zo goed dat je het ook prima zonder gids kan lopen. Bij de langere wandelingen is het meestal noodzakelijk om transport te regelen om je terug te brengen bij je gewenste locatie. De hotels kunnen dit voor je organiseren.

Genoeg over de organisatie, terug naar onze wandeling (W9). Die begon nog vrij eenvoudig over een stenen trap langs de plantages. Vervolgens was het een uur flink omhoog. De lucht was fris, de stad Hamra in de verte nog in zicht, maar verder was er alleen de stilte en af en toe het geblaat van een kudde geiten. Later die dag kwamen er nog wat balkende ezels voorbij en zelfs een wegschietende slang. In de verte zagen we enkele nomaden dorpjes. De hele dag zagen we geen andere mensen.

Na de lunch werden we iets overmoedig en leek het best wel gemakkelijk te gaan. Tot een uurtje of half drie toen de ene na de andere klim kwam. Elke keer weer over een volgende rim en nog steeds geen einde in zicht.  Tot overmaat van ramp begon het ook nog dikke druppels te regenen en hoorden we ook wat gedonder in de verte. Mijn conditie bleek ,zoals verwacht, niet al te best, maar opgeven had in deze omstandigheden geen zin. Eindelijk bereikten we de splitsing met de W10- wandeling naar het dorp Balad Sait. Nu was het niet zo ver meer. De avondzon kleurde de stenen oranje en we konden langzaam weer gaan genieten. Kort voor zonsopgang kwamen de telecom torens in zicht. Nog een laatste klim en toen bereikten we de top. Opluchting en trots was het enige wat nog restte.

Artikel delen:

Blijf op de hoogte

Mis niets en ontvang meer reisinspiratie, tips en nieuws rechtstreeks in uw inbox!

Rondreizen naar Oman