Verkeer in Qatar gevaarlijk?

Toen in 2011 duidelijk werd dat wij later dat jaar naar Qatar zouden vertrekken ga je je natuurlijk voorbereiden: inlezen, ervaring op internet opzoeken en contact met andere Nederlanders in Qatar proberen te leggen.

Dat inlezen valt nog vies tegen trouwens: zeker in het Nederlands is er nauwelijks iets beschikbaar. Je bent dus aangewezen op het internet, en daar is gelukkig wel veel te vinden. Al moet je dan natuurlijk wel opletten dat hetgeen je leest niet al te subjectief is, maar door heel veel te lezen vind je vanzelf een centrale lijn waarvan je er van uit kunt gaan dat het vrij dicht bij de werkelijkheid ligt.

Het eerste waar iedereen vanuit Qatar je voor waarschuwt is het verkeer. En daar is niets aan gelogen. Vooral de eerste dagen en weken vraag je je af hoe je daar in godshemelsnaam ooit aan gaat wennen. Gelukkig werd het vervoer in de eerste weken door mijn werkgever geregeld. Dat moet ook wel, want zolang je geen resident permit hebt, kan je rijbewijs niet omgezet worden naar een Qatari rijbewijs. Al met al duurt dat een week of zes, dus tot die tijd heb je wat hulp nodig.En dat is geen overbodige luxe: de lokale chauffeurs trekken zich weinig tot niets aan van de verkeersregels en houden zich eigenlijk maar aan één “regel”: ik eerst! Het is niet voor niets dat Qatar de meeste verkeersdoden per hoofd van de bevolking heeft. Relatief dan, want in zo’n klein landje stellen absolute cijfers natuurlijk niet zoveel voor. En dat kan (bijna) alleen maar aan de chauffeurs liggen: de wegen zijn over het algemeen goed (zolang het niet regent en dat doet het gelukkig bijna nooit) en de auto’s bijna allemaal gloednieuw.

Hoe men dan rijdt? Nou, rechts inhalen, te hard rijden, knipperend bumperkleven, onmiddellijk toeteren bij groen licht, vanaf de binnenbaan van de rotonde rechtsaf slaan, hard remmen voor een flitspaal, met vier auto’s naast elkaar op een driebaansweg een tweebaans rotonde op proberen te komen, kinderen op schoot bij de chauffeur, chauffeurs die tijdens het rijden een film op hun iPad kijken, achteruit rijden op de vluchtstrook, zéker geen richting aangeven en je moet er ook niet raar van opkijken als je via de berm ingehaald wordt. Tel daar nog bij op dat je opeens een auto op twee wielen langs kunt zien komen of motorrijders op hun zadel kunt zien staan. Een wheely is voor beginners.

Een troost: ondanks het rijtje hierboven valt het me eerlijk gezegd nog mee na alle spookverhalen voordat ik hier kwam. Het is allemaal waar, ik heb het ondertussen ook allemaal minstens één keer gezien maar toch: het went. En je moet ook wel, want een auto is het enige vervoermiddel waar je iets mee kunt. Er zijn wel bussen, maar die worden eigenlijk alleen maar gebruikt door mensen die geen keus hebben, trein- en metrostelsel wordt aangelegd maar dat is de komende 10 jaar zeker nog niet klaar en taxi’s zijn prima, maar je moet er wel altijd achteraan. Fietsen kan op zich wel, maar is veel te gevaarlijk: fietspaden worden nu wel aangelegd, maar zijn er nog veel te weinig.

Je moet dus wel de auto in. En er is maar één manier om er doorheen te komen: doen. Mijn eerste ritje van de verhuurder naar mijn werk was goed voor twee melkpakken zweet in mijn handen, maar ik ben zonder schade op mijn werk aangekomen. En vanaf dat moment ga je er aan wennen. Er zijn een paar gouden regels: verwacht het onverwachte, anticipeer overal op en laat je niet wegdrukken. Dat laatste levert je nog wel eens een scheldkanonnade van een Arabier op, maar dat versta je toch niet. En dan merk je langzamerhand dat het steeds makkelijker gaat en dat er zowaar logica in zit. Dat rechtsaf slaan op een rotonde blijkt gewoon normaal te zijn: de binnenbaan heeft nou eenmaal voorrang. Je verzint het niet, maar het is wel zo. Dat betekent dus dat je ook zoveel mogelijk naar de linkerbaan wilt voor een rotonde, zodat je hem als het ware als een spiraal kunt nemen: de buitenbaan gaat er direct weer af, de middenbaan gaat rechtdoor en de linkerbaan linksaf. Gewoon voorsorteren dus.

Na een jaar keek ik nergens meer van op en kreeg ik zelfs regelmatig van mijn vrouw op mijn kop dat ik rij als een Qatari. Ik vat dat maar als een compliment op. Ten aanzien van mijn integratie dan, niet ten aanzien van mijn rijstijl.

Olav