Ode aan de constructiearbeiders

Begin mei in Muscat, half 8 in de morgen. De buitenthermometer geeft 33 graden aan en mijn bril is al beslagen van de enkele meters tot mijn auto.

Zoals elke dag breng ik in mijn luxe fourwheeldrive auto de kinderen naar school. Onderweg heeft het veel weg van een hindernisbaan door de vele wegversperringen. Een leger van blauwe geuniformde constructiewerkers zijn bezig met het aanleggen van een rioleringssysteem. Hiervoor worden diepe gleuven gegraven in de keiharde grond . Dit project duurt nu al meer dan een jaar en voor buitenstaanders lijkt er geen planning te bestaan. Meerdere keren per maand worden stukken asfalt gemaakt om soms een paar weken later weer te worden opgebroken om weer andere buizen or kabels neer leggen. In plaats van stoplichten om je te waarschuwen staan of  zitten er “mannetjes” met groene GO en rode STOP borden. Dit loopt natuurlijk niet helemaal synchroon dus opstoppingen komen nog regelmatig voor, vanzelfsprekend ook na hun werktijd om half 5. Een leger van groen geuniformde mannen is daarnaast bezig met het schoonvegen van de wegen en zelfs handmatig verwijderen van het onkruid. Geen wonder dat de hoofdstad er zo schoon uit ziet. Ik heb nog nooit in een land gewoond waar zoveel gastarbeiders zo hard werken voor weinig geld in slechte omstandigheden. Tijdens hun lunchtijd is er geen gekoelde bouwkeet, maar zitten ze onder de bomen hun lunch te eten die is gebracht door hun bazen. Daarna houden ze een siësta ook als de temperaturen in de zomer nog verder stijgen. Veel dingen wennen als je hier een tijdje woont, maar deze ongelijkheid is toch hard te verteren vooral omdat je er zo weinig aan kan doen. Ik weet echter dat het leven voor de gemiddelde Indiër, Bengalees of Pakistani in hun eigen land nog veel moeilijker is. Hier kunnen ze tenminste geld verdienen om hun families thuis te onderhouden, gemiddeld zo’n 200 Euro per maand voor een 6-7 daagse werkweek. In Oman wonen 4 miljoen mensen waarvan 44% expats zijn. Hiervan zijn naar schatting 1,5 miljoen (constructie)werkers. Dit aantal buitenlanders ligt een stuk lager dan in Golfstaten als Dubai en Qatar.

Afgelopen week las ik over het initiatief “I care”; dat 10.000 waterflesjes gaat uitdelen aan constructiewerkers. Hoewel dit letterlijk natuurlijk maar een druppel op de hete plaat is, heb ik me meteen opgegeven als vrijwilliger. Punctualiteit is natuurlijk niet aan de orde dus tegen de tijd dat we beginnen ben ik helemaal opgewarmd en nog beter gemotiveerd. De 150 vrijwilligers van jong tot oud en vele nationaliteiten laden hun auto’s vol met gedoneerde waterflesjes om verspreid over de verschillende wijken van de hoofdstad te stoppen en water uit te delen en hen te bedanken voor hun harde werken. Op het begin voel ik me toch nog wat opgelaten. Maar al snel komt de de juiste spirit als ik de mannen zie stoppen met werken en verbaasd en blij naar ons toe zie komen.  Daarom proberen we hun bazen ook te overtuigen hoe belangrijk het is dat wij hen persoonlijk het water aanreiken i.p.v. een doos bij hen achter te laten.

Moe en voldaan kom ik thuis, fijn dat het weer wat afgekoeld is tot onder de 30 graden. Ik moet nog steeds lachen als ik denk aan de Pakistaanse man die ons vroeg om een foto, die hij vervolgens maakte met zijn smartphone.