Kinderen naar school in Qatar

1 april 2014

Als je met kinderen naar het buitenland verhuist is er één ding van absoluut levensbelang, dat is het vinden van de juiste school. En dan niet alleen een school waar ze met de nodige kennis en vaardigheden vanaf komen, maar ook één waar ze het naar hun zin hebben. En dat is in Qatar niet makkelijk. 

Er is in Qatar namelijk een chronisch gebrek aan scholen voor expatkindjes. Scholen zijn er genoeg, en dat onderwijs is gratis, maar natuurlijk wel in het Arabisch èn volgens Arabische tradities. Jongens en meisjes gescheiden dus.

Allemaal dingen die je niet wilt als Europeaan, dus je moet op zoek naar een internationale school, en die zijn er gelukkig genoeg. Helaas geen echte Nederlandse school, ondanks het feit dat er zo’n 1000 Nederlanders in Qatar wonen. De belangrijkste reden hiervoor is dat de meeste Nederlanders hier voor Shell werken. Shell heeft een contract met één van de scholen hier. Daar gaat dus automatisch het merendeel van de Nederlandse expatkindjes naar toe. Wij moesten zelf op zoek naar een school.

De internationale scholen zijn er in allerlei categorieën: onder andere Brits, Amerikaans, Frans, Duits, Japans, Indiaas, Filipijns, Pakistaans, Tunesisch en een Turkse in aanbouw. Wij hadden de voorkeur voor een Engelstalige school, en dat is gelukkig ook de grootste groep. De Engelstalige scholen hebben hier namen als Doha British School, Doha Collega, American School in Doha, Parkhouse, Newton en zelfs het sjieke Sherbourne heeft hier een vestiging.

Dat klinkt als een groot aanbod, maar in de praktijk valt dat tegen. Er is namelijk een ernstig tekort omdat het expatbestand zo vreselijk snel toeneemt. Als je niet in januari achter een plek aan gaat jagen ben je kansloos. Vanaf februari wordt je inschrijfformulier op veel scholen niet eens meer aangenomen. Laat staan je kind. Omdat de keuze zo beperkt is, hebben vrijwel alle scholen een toelatingsexamen. Zo zat ik vorige maand met onze jongste van 3 (!) op zo’n assessment. Als je geen basaal Engels spreekt hoef je zo’n assessment niet eens te proberen: omdat de keuze voor de school zo ruim is kunnen ze gewoon eisen stellen. Gelukkig hebben we ze inmiddels alle drie op dezelfde school (geaccepteerd, de jongste gaat pas in september), want je moet er niet aandenken dat één of meerdere niet aangenomen zou worden. Dan moet je op zoek naar iets anders, maar zoals ik al zei: je aanmeldingsformulier wordt niet eens aangenomen.

Gelukkig hebben ze het allemaal vreselijk naar hun zin op school. De oudste twee dus op hun school, de jongste op de nursery als voorbereiding op het echte school gaan vanaf september. De school volgt het Britse curriculum en is erg groot, het loopt van preschool tot year 12. Zeg maar vanaf de peuterspeelzaal tot en met 18 jaar. Je zit dus je hele schoolcarrière op dezelfde school, er is geen onderscheid tussen basis- en middelbare school zoals in Nederland. En dat niet alleen, het gaan naar een Engelse school heeft nog een heel belangrijk kenmerk: uniformen! Ik heb daar zelf een verschrikkelijke hekel aan (al scheelt het een hoop discussie ’s morgens: je moet dat gewoon aan, leuk of niet!) en had er niet aan moeten denken op die leeftijd, maar het is gewoon verplicht. Niet alleen de kinderen trouwens, mannelijk docenten dragen verplicht een overhemd met stropdas. Hoe warm het ook is.

Het vervelendste van de scholen hier vind ik de begintijd: kwart over 7! Dat betekent om vijf voor half 7 in de auto, en dan gezien het verkeer maar hopen dat je op tijd bent. Meestal lukt dat wel, trouwens. Kwart over 7 beginnen betekent dat één van de meesters of juffen om vijf over 7 op een snerpend fluitje blaast en dat men dan geacht wordt om per klas in een rij te gaan staan. Nog zoiets dat bij mij nooit goed gegaan was, op commando’s reageren is niet mijn sterkste kant.

De dag eindigt om kwart voor 2, behalve als je afternoon activities hebt. Nog zoiets typisch Anglo-Amerikaans. Sport, kunst, boekenclubjes, noem maar op: men verwacht dat je er ieder kwartaal minstens eentje kiest. Verder wordt competitie nogal aangemoedigd: iedere school bestaat uit vier “huizen”, waar kinderen van alle jaren door elkaar gemengd inzitten en waar punten voor verdiend kunnen worden. Zie de Harry Potter films.

Tenslotte nog een typisch Nederlands puntje: de kosten. Naar school gaan is hier nagenoeg onbetaalbaar, als je baas niet (mee)betaald. Wij hebben het geluk dat we een werkgever hebben waarbij het schoolbudget voor de kinderen zo hoog is dat het hele schoolgeld erin valt, maar dat geldt niet voor iedereen. En dan wordt het lastig om het te kunnen betalen, we hebben het namelijk over duizenden euro’s per jaar. En dat kan lang niet iedereen betalen.

Artikel delen:

Blijf op de hoogte

Mis niets en ontvang meer reisinspiratie, tips en nieuws rechtstreeks in uw inbox!

Rondreizen naar Qatar